پرنیان صورتی

اونیل، اونیل ... من از تو بیزار بودم اما تو پنج سال مرا تحمل کردی ... پرنیان صورتی...

اون شب ساعت یک وقتی پیام دادی، ناخودآگاه چند سال پیش رو جلوی چشمام تصور کردم.ساعت نه صبح بود. نه صبح یک روز جمعه.من که هرروز تا لنگ ظهر خوابم، نمی دونم چطور اون صبح جمعه اونم ساعت نه بیدار بودم. حوصلم سر رفته بود و راه افتادم رفتم ملاصدرا..ملاصدرا؟ ساعت نه صبح؟ جمعه؟ مگه مغازه ای بازه؟ آدمی هست؟ کتا پرنیان صورتی...ادامه مطلب

دیگه کلاس های سیر، فاینال تاچ نخواهند داشت..دیگه هیچ رنسانسی با شوالیه شدن سرتاج یاد گرفته نمیشه..دیگه راشد نمیتونه برای یه سلفی دنبال استاد بدوه..دیگه سالار نمیتونه سر بازی رئال و بارسا با استاد کل ک پرنیان صورتی...ادامه مطلب

راستش نمیدونم بار چندمیه که دارم خانه ی عروسک ایبسن رو میخونم

ولی امروز قلبم رو به شدت به درد آورد و یادم نمیاد که دفعات پیش هم همین حس رو تجربه کرده باشم. 

نمیدونم چرا.. نمیدونم دیگه میتونم نورا رو درک کنم یا نه.. و اصلا نمیدونم که می تونم از این به بعد بازم ازش به عنوان یکی از نمایشنامه هایی که دوس دارم یاد کنم یا نه ..

فقط فکر میکنم زندگی یک باره .. یک بار!

 

پرنیان صورتی...

زلزله اومده بود .. 

 

بچه ها توی حیاط جیغ میزدن و با خانواده هاشون تماس میگرفتن .. 

من؟ توی سرما اوکنیو نگاه میکردم! 

پرنیان صورتی...

منم به این نتیجه رسیدم که شعور و معرفت ربطی به سن و میزان تحصیل,ات و ثروت نداره ... 

مثلا اون آدمی که میدونه چقدر درگیرم و چند شبانه روز برای تمام کردن کارهام بیداری کشیدم، هی ترجمه میفرسته و مدام اصرار میکنه که یک روزه انجامش بدم، و وقتی ازش میخوام بفرسته برای دوستم تا کارش رو انجام بده، میگه این کارو نمیکنه چون باید به دوستم پول بده اما من چون آشنا هستم، پولی ازش نمیگیرم!!

عایا این انصافه واقعا؟؟

پرنیان صورتی...

خواهرکم .. می دونم بهترین دفاع رو خواهی داشت.. می دونم که موفق میشی .. می دونم که فردا شب کلی با ذوق برام تعریف میکنی ... 

تو که تو تمام روزهای خوابگاهی ارشد، تو سختی درس ها و دوری از خونه، بهترین دوستم، خواهرم و همراهم بودی...

می دونم که موفقی 

پرنیان صورتی...

صدای جیغ تمام خوابگاه رو گرفته بود..

فقط فوتبال میتونست تو اوج امتحانا و استرس ها همه رو انقدر خوشحال کنه 

پرنیان صورتی...

Royaaaaaa I'm proud of uuuuuuuuuuu

 

 

پرنیان صورتی...

فکر میکردم چرا روزهای آخر اینقدر کلافه بودم.. انقدر بال بال میزدم برای بلیط گرفتن و خانه رفتن.. چرا اون لحظه ای که اعلام کردن پرواز دو ساعت تاخیر داره، اونطوری دنیا رو زده بودن تو سرم.. آخه من انقدر هول؟

اون شب وقتی همینطوری چهارزانو نشسته بودم توی تختم و یک شماره ی ناشناس پیام داد که «خانم فلانی شما سالمید؟»، اون موقع بود که فهمیدم که چرا تموم اون روزا آشوب بود توی دلم ...

پرنیان صورتی...